, INDULÓ, (in-d-ul-ó) mn. tt. induló-t. 1) Aki vagy ami indúl, megindúl. Haragra induló ember. Útnak induló vándor. Romlásnak induló nemzet. Induló félben lenni, am. már-már indulni, indulásra készen lenni. V. ö. INDÚL. 2) Menésre készülés, fölkerekedés. Indulót fúni, dobolni a katonáknak. Indulóban lenni. Épen indulóban voltunk, midőn a sürgető parancsot vettük.